جایگاه حکمروایی شهری در فرآیند بازآفرینی بافت فرسوده شهری مطالعه موردی: منطقه 12 شهر تهران

مقدمه: عوارض و مشکلات نواحی فرسوده شهری، بنا به سرشت خود چندوجهی و چندبعدی هستند و در هر مورد به شکل خاصی بروز می‌نماید. افت منزلت اجتماعی و اقتصادی و نابسامانی‌های کارکردی و کالبدی این بافت‌ها به همراه افت بسیار شدید کیفیت محیط شهری ازجمله دلایلی است که سیاست‌گذاران و برنامه ریزان شهری را مجاب به ارائه راهبردها و راهکارهای مدیریتی در مواجهه با مسائل و مشکلات آن کرده است. یکی از این رویکردهای نوین، رویکرد بازآفرینی در چارچوب حکمروایی شهری است.  اهداف: هدف این پژوهش، ارزیابی جایگاه حکمروایی شهری در فرآیند بازآفرینی بافت فرسوده شهری منطقه 12 شهر تهران می‌باشد. در این مقاله تلاش شده است تا به این سؤال پاسخ داده شود که وضعیت شاخص‌های حکمروایی در بافت فرسوده شهری و اثرگذاری حکمروایی در بازآفرینی بافت فرسوده شهری چگونه است؟ مواد و روش ­ها: روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی و به لحاظ هدف کاربردی- توسعه‌ای می‌باشد و واحد تحلیل آن سرپرست خانوار می‌باشد که حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران به تعداد 383 نفر تعیین گردید و برای انتخاب نمونه‌ها از روش نمونه‌گیری تصادفی در سطح محلات منطقه متناسب با تعداد جمعیت ساکن استفاده گردید. برای گردآوری اطلاعات موردنیاز از روش‌های کتابخانه‌ای و میدانی استفاده‌شده است. همچنین از ابزار پرسشنامه برای جمع‌آوری اطلاعات میدانی استفاده گردید. در راستای تجزیه‌وتحلیل از آمارهای توصیفی و استنباطی استفاده گردید. نتیجه ­گیری:  نتایج نشان می‌دهد که در بین شاخص‌های حکمروایی شهری، شاخص عدالت و اثربخشی و کارایی بیشترین و شاخص‌های پاسخگویی و بینش راهبردی پایین‌ترین رتبه را به خود اختصاص داده‌اند. به‌طورکلی شاخص‌های حکمروایی شهری در منطقه 12 شهرداری تهران در مقیاس پایین‌تر از حد متوسط قرار دارند. همچنین حکمروایی در شاخص‌های کالبدی، اقتصادی و اجتماعی اثرپذیری بیشتری نسبت به شاخص‌های فرهنگی و زیست‌محیطی داشته است